IJsheiligen

IJsheiligen, het is haast een magisch begrip in de tuinderswereld. Ik heb opgezocht wat het nou precies inhoud. Volgens Wikipedia zijn het een aantal katholieke heiligen van wie de naamdagen vallen in de periode 11 tot 15 mei. Volgens de volksweerkunde zijn dit de laatste dagen in het jaar waarop nachtvorst kan optreden. Een slordige interpretatie van deze wijsheid heeft geleid tot het misverstand dat er in deze periode verhoogde kans op nachtvorst is.
Gisteren was ik bij een van mijn buren op bezoek om zijn lapje grond te bekijken. Toen ik vroeg of hij al boontjes had geplant, kreeg ik toch een kleine terechtwijzing. Nee, voordat de ijsheiligen geweest waren kwamen er geen bonen zijn grond in!!
Oké, ik kijk gewoon op de 14 dagen verwachting van weeronline, veel makkelijker.

Vorige week heb ik een aantal plantjes bij de Welkoop gekocht, dan staat er in ieder geval wat. Zo 'n omgeploegd strookje zwarte/grijze klei staat zo ontmoedigend. En weliswaar kan je aan ze zien dat ze geteisterd worden door wind, kou en regen. Ze staan er nog steeds en zijn zelfs ietsjes gegroeid!!

Fascinerend

Ik kan het bijna niet geloven als een minuscuul klein zaadje uitgroeit tot een plant. Ik vind het een wonder.
Sinds wij wonen in een huis met tuin ben ik in de weer met zaden en bloemen in de voortuin. (de achtertuin is zinloos want daar lopen de konijnen rond en die knabbelen aan alles wat los en vast zit. Vandaar dat wat er staat op minstens 1.50 van de vloer is, want het is net of ze zich kunnen uitschuiven als het om lekkere malse hapjes gaat).
Nu ik een tuintje heb, kan ik helemaal los. Alleen na uitvoerige bestudering van boeken, tuinkalenders en de teksten op pakjes zaad blijkt dat je soms best wel lang moet wachten voordat je in de koude grond mag zaaien, plantjes als pompoen, mais, courgette en boontjes bijvoorbeeld. Omdat ik soms toch wat ongeduldig ben, ben ik aan het experimenteren geslagen in huis. Dat betekent dat al enkele weken overal potten en plantjes staan. Eten aan tafel is een uitdaging.
Om aan de buiten temperaturen te wennen zet ik ze zo af en toe buiten (hoog genoeg).Ik heb bedacht dat ik ze volgende week ga planten. Ik ben reuze benieuwd of ze het dan gaan doen.

Wordt vervolgd!

Rode bes

Er gebeurt nog niet veel in mijn tuintje. De uien beginnen een groen pluimpje te krijgen en hier en daar durft een mini plantje zijn of haar kopje boven de grond uit te steken, maar dat is het wel. En geef ze eens ongelijk! Gisteren kwam er nog een dikke hagelbui naar beneden.
Maar er is een plant die weelderig bloeit: de struik rode bessen. En dan moet je weten: ik gruwel van rode bessen. Als kind al werden ze met trots gepresenteerd; rode bessen al dan niet uit eigen tuin die je mocht wentelen in de witte basterdsuiker. Even viel de smaak wel mee, op het moment dat je de suiker en de hele bes in je mond had, maar dan... als je de bes met je tong tegen je gehemelte drukte....ieksss. (Dit was volgens mij de beste manier om ze zo weinig mogelijk te proeven. Tegen je gehemelte drukken en dan gauw doorslikken.)
Het is vast wel duidelijk dat de struik er al stond en eigenlijk had ik 'm afgelopen najaar moeten snoeien. Maar dan hadden er nog meer potentiële bessen aan kunnen zitten.
Ik ben al druk op zoek naar recepten om de bessen in te verwerken, misschien vind ik ze dan wel lekker. En ik kan straks nog eens iets weggeven aan personen die ze wel weten te waarderen.

Rabarber

Ik ben (als enige van de familie) verzot op rabarber en helemaal in combinatie met aardbeien. Mmmm, rabarbermoes, aardbeien/rabarbercrumble of als saus door dikke yoghurt. Volgens mij maakte mijn moeder vroeger zelfs rabarbersap die we door de limonade siroop deden.
Aardbeien heb ik al voldoende (hoop ik) dus een van mijn eerste aankopen waren 2 rabarberplantjes; het voorjaar kan beginnen!
Nu was ik afgelopen week onkruid aan het wieden en onbedoeld luister je naar de gesprekken van de anderen. Mijn buren hadden het over iemand die een bepaald stukje grond niet wilde omdat er geen rabarberplant op stond. Hoezo??? Dan schaf je er toch gewoon een aan??  Maar zo simpel is het dus niet. Een rabarberplant moet je dus, werd mij duidelijk,  het eerste jaar met rust laten en volgens mijn buurman duurt het zelfs wel vier jaren voordat je kunt oogsten. Dat is balen!!!

'Mar jo hat toch een rabarberplant' zegt mijn buurman. Wie? Ik? Waar dan? Blijkt dus dat ik achter aan mijn tuintje, daar waar ik een composthoop heb en de hond altijd ligt een hele grote stronk heb, maar die het bijna opgegeven heeft door voetstappen en hondenpootjes. Samen met mijn buurman heb ik het onkruid rond de stronk weggehaald. Met een mes in de grond gewoeld zodat de plant wat 'lucht' krijgt en uiteindelijk afgeschermd met wat gaas en verwend met extra mest en water. Volgens mijn buurman wordt het nog wel wat. Ik hoop het, we zullen zien.

Aardbeien

Een groot deel van de tuin bestaat uit aardbeiplanten (1/5 deel). Die stonden er al en dat vond ik prima. Ten eerste hoefde ik daar dus niet te spitten, een beetje onkruid verwijderen was voldoende en ook niet over na te denken wat ik daar zou gaan planten. Ten tweede ben ik gek op lekkere, zoete aardbeien, dus dat komt goed uit. Makkelijk en lekker dacht ik.
Maar inmiddels ben ik er achter gekomen dat 'makkelijk' zelfs niet voor aardbeiveldjes opgaat. Ik heb vernomen dat aardbeiplantjes in hun tweede levensjaar de meeste opbrengst geven en dat het na hun derde oogst hard minder wordt. Wil je het goed doen dan moet je van de 'oude' planten na de oogst de uitlopers nemen. Aan een uitloper zitten 3 nieuwe stekjes. Het stekje het dichtst bij de aardbeiplantje die is het sterkst, die neem je en plant je uit op een nieuw stukje. Het oude veldje wordt met plant en wel omgespit.
Oké, dit had ik vooraf niet in de boeken gelezen.  Aan een goede aarbeienproduktie gaat dus de nodig planning en inspanning vooraf.
Het trieste nieuws is dat mijn aarbeiveldje er al wat jaartjes staat, heb ik gehoord, dus als ik straks jaloers naar de buurmannen kijk dan weet ik nu waardoor dat komt.

Het voordeel van de twijfel

Als ik op het complex eens om me heen kijk dan onderscheid ik een aantal 'type' mens. Ik zie bevlogen mensen die helemaal into de biologisch geteelde groenten zijn. Een aantal vrolijke fladders die eigenlijk geen idee hebben waar ze aan begonnen zijn maar het wel heel leuk vinden (waar ik mezelf ook toe reken). Maar het overgrote deel bestaat uit wat oudere mannen (sorry) die al 20 jaar lang een moestuin hebben.
En zoals die met elkaar omgaan heeft mij echt verbaasd. Ze spitten wat, maken een praatje over de tuin of over het weer en helpen elkaar met van alles en nog wat. Nieuwkomers, zoals ik, worden verwelkomd en op weg geholpen. Zo heb ik al geleerd dat je uien niet onder de grond moet stoppen maar er stevig moet indrukken zodat het uiteinde boven de grond blijft. Of hoe je aan een aardappel kan zien wat onder en boven is. Maar wel bespeur ik enige argwaan. Niet in hun manier van helpen want dat overweldigt me. Ik ben op weinig plaatsen gekomen waar mensen nog zo bereid zijn om iets voor elkaar te doen. Is dit het gemeenschapsgevoel van vroeger waar ik zo vaak over gehoord heb? De twijfel klinkt een beetje door in de manier van praten: 'Jo motte eigenlijk, als jim er volgend jaar nog binne....'

Een tuin!

Mijn broer heeft een moestuin.
Mijn broer woont in Zeist en heeft vlakbij zijn huis, aan de rand van slot Zeist een moestuintje op een schitterende, adembenemende locatie. Hier droom je van op zo'n mooie plek, die rust en waardigheid uitstraalt met je handen in de aarde te mogen graaien.
Terug in het noordelijke Leeuwarden heb ik me toch maar ingeschreven bij de plaatselijke volkstuinvereniging en na enkele weken kreeg ik het verlossende bericht: er was een kavel vrij gekomen in het complex aan de Troelstraweg.'Of ik ook belangstelling had'.
Ik ben er natuurlijk meteen gaan kijken en........tja het zag er wel enigszins anders uit als bij mijn broer. In de weilanden, vlak naast de vliegbasis (is dit wel gezond?) een rechthoekig stukje land, vol onkruid, geen water (uit de sloot halen), geen wc (?) maar het allerergste: dikke vette klei!
Jeetje als ik plantje was, dan wist ik het wel dan was ik hardhollend richting Zeist gegaan.
Dit was afgelopen jaar.

Ik ben er toch aan begonnen en ben van plan met een zekere regelmaat over mijn bevindingen van beginnend moestuinder te schrijven.